Наўрад ці знойдзецца ў сусветнай балетнай спадчыне спектакль такі карункавай і адначасова такой гарэзны, як «Капелія». Дзіўна, але з змрочнай казкі Гофмана (а «Капелія» пастаўлена па адной з іх, гісторыі пра “Пясочнага чалавека»), атрымаўся, наадварот, вельмі жыццярадасны спектакль. Злавесны і пачварны Капеліус ператварыўся тут у пацешнага дзівака вучонага, якога з лёгкасцю абводзіць вакол пальца цудоўная Сванільда, галоўная гераіня гісторыі – прыкінуўшыся механічнай лялькай. Ды і то не са зла, а толькі для таго, каб правучыць і пазбавіцца ад непрыемнасцяў няўдачлівага жаніха, што захапіўся добранькай незнаёмкай ў вакне, не падазраючы пра яе механічную прыроду.

Як і мае быць ў рамантычнай камедыі, для закаханых усё скончыцца добра, але па дарозе да шчаслівага фіналу будзе шмат прыгожых лірычных і гарэзных танцаў, смеху і кпінаў. «Капэлія», якую так і хочацца назваць ««вытанчанай штучкай», падабаецца і дарослым, і юным гледачам, якія, па-за усялякіх сумневаў, ацэняць вынаходлівасць галоўнай гераіні і цудоўную калекцыю лялек Капеліўса.