У «Лятучага галандца» Рыхарда Вагнера ёсць мора і суша, імкненне да нязведанага і імкненне да трывалама і ўкаранення. Ці можа мара стаць рэальнасцю, ці ўратуе каханне праклятую душу? У операх Вагнэра рамантычнае візіянэрства часта аказваецца галоўнай тэмай, і рэжысёру Франсуа Жырар трэба будзе мець з ім справу другі раз на сцэне Мет, пасля ўражлівай працы над «Парсіфалем».

Музычныя драмы Рыхарда Вагнера барозняць прасторы опернай сусвету дакладна гіганцкія караблі, увасабляючы тытанічная задуму аўтара, які абвясціў сябе будаўніком міфічнага сусвету. Але «Лятучы галандзец» не зусім тое. Напісаны на пераломе паміж юнацкасцю і творчай сталасцю кампазітара, ён яшчэ толькі вызначае рэльеф будучых прац, накшталт «Кольцы Нібелунгаў» або «Трыстана і Ізольды».

У 1839 году Вагнер з жонкай таемна збег з Рыгі, ратуючыся ад пераследаў крэдытораў. Сыходзілі морам, выпраўляючыся цераз Лондан у Парыж. Карабель неаднаразова апынаўся на валасок ад гібелі, штормы збівалі яго з курсу і ў нейкі момант вынеслі да берагоў Скандынавіі. Выгляд скалістых берагоў, роў хваляў і забабоны маракоў адрадзілі ў памяці кампазітара легенду, якую ён прачытаў некалі ў Гейнэ і якая яго захапіла.

«Лятучы галандзец» – гісторыя пра змрочнага капітана, які стагоддзямі плавае на сваім караблі-прывідзе. Ён пракляты, таму яму не здабыць супакой на беразе. Яго бязмэтнае падарожжа спыніцца толькі тады, калі ён сустрэне шчырае каханне. Калі пасля марскіх і лонданскіх прыгод Вагнер ў 1841 годзе, нарэшце, апынуўся ў Парыжы, эскіз лібрэта «Лятучага галандца» ужо быў гатовы, а з ім – некалькі музычных эпізодаў, у тым ліку песня маракоў, спароджаная ровам прыбою. Ён прапанаваў матэрыял дырэктару Парыжскай оперы, але той выкупіў толькі лібрэта, маючы намер перадаць яго іншаму кампазітару. Але і сам Вагнер, вымушана падзяліўшыся задумай, не кінуў працу і праз пару гадоў прад’явіў свету ўласную версію.