Лагодная летнюю раніцу 1988 года вялікі палітык, прадстаўнік партыі Торы, Робін Хескет сустракае ў сваім загарадным доме. Але рэальнасць далёкая ад карцінкі ў глянцавым часопісе пра багатых і знакамітых: у Дыяны, адданай жонкі Робіна на працягу 30 гадоў, жорсткае пахмелле, у ідылічнай садзе бясчынствуе ліса, і (раптам!) з шафаў выпадаюць старанна схаваныя шкілеты. Па меры таго як дзень коціцца да заходу, іранічныя сямейныя лаянкі больш пачынаюць пахадзіць на крывавы паядынак.

Містэр Бінглі з «Гонару і прадузятасці» і Актавіян з «Рыма», Сайман Вудс ў 39 гадоў раптам з даволі прыкметнага акцёра перакваліфікаваўся ў драматурга, ды настолькі паспяхова, што яго дэбютную п’есу «Хансард» узяўся паставіць Сайман Годзвін ў Нацыянальным тэатры з брытанскімі лаўрэатамі прэміі Лоўренса Аліўе Ліндсі Дункан і Алексам Дженнінгс.

Назва п’есы адсылае да брытанскага тэрміну, які азначае стэнаграфічную справаздачу пра паседжанне парламента: для Робіна гэта адчайная спроба пакінуць у вечнасці (ці хаця б у Бібліятэцы Палаты абшчын) хоць нешта, хоць запіс яго прамоваў, прамоваў перакананага торы; для Дыяны «Хансард» – своеасаблівы асабісты дзённік, стэнаграма яе сямейных трагедый і барацьбы за тое, каб пад маскай «степфордской жонкі» убачылі асобу.

Спектакль – безумоўны майстар-клас па акцёрскаму майстэрству, і назіраць за віртуозным мастацтвам Ліндсі Дункан і Алекса Дженінгса – сапраўдная асалода (менавіта на гэты дуэт майстроў сцэны ішла публіка ў Лондане, забяспечыўшы пастаноўцы аншлагі з першых паказаў). Пераходы Ліндсі і Алекса ад з’едлівасці да сапраўднай лютасці, ад любові да стараннага схаванага гора прымушаюць залу то выбухаць смехам, то заміраць ў разуменні.