Прэм’еру «Князя Ігара» у Мет ў 2014 годзе чакалі па мностве розных прычын. Па-першае, амерыканскі дэбют славутага баламута Дзмітрыя Чарнякова. Па-другое, саму оперу не iгралі на гэтай сцэне з 1917 года, ды і тады яна гучала на італьянскай мове.

Але рускі рэжысёр на матэрыяле рускай оперы паставіў перад публікай значна больш глабальныя пытанні, якія выходзяць далёка за межы расійскай летапіснай гісторыі.

Ніякага пафасу, ніякага глянцавага гераізму: Ігар, на вачах якога гіне войска, пакутліва асэнсоўвае і сітуацыю, і сваю адказнасць за яе. Ці было палавецкае ханства? Або бязмежная макавая стэп – толькі бачанне трывожанай душы і журботнай памяці?

Але Чарнякоў дае свайму Ігару шанец стаць сапраўдным героем – вярнуцца і пачаць адбудоўваць разбураную яго ўласным і чужым глупствам дзяржаву. Складана назваць гэта вяртанне шчаслівым фіналам. Але аптымістычным, напэўна, можна.