Калі ў спектаклі паводле Шэкспіра сутыкаюцца зоркі вадэвіля і сур’ёзныя драматычныя артысты, вынікі могуць быць самыя нечаканыя. Так і адбылося ў цудоўнай пастаноўцы камедыі «Шмат шуму з нічога» рэжысёра Джэрэмі Хэрына на сцэне лонданскага «Глобуса».

«Шмат шуму з нічога» – самая сіметрычная п’еса Шэкспіра: дзве пары закаханых, плюс добры князь і яго брат-злыдзень, плюс парачка камічных энтузіястаў начны гарадской паліцыі. Акрамя таго, гэта адна з самых дарослых па светаўспрыманню шэкспіраўскіх камедый, асноўнай інтрыгай якой з’яўляецца разгорнуты адказ на пытанне: быць ці не быць каханню паміж двума іранісамі, Бенедыктам і Беатрычэ? Адпаведна, любая пастаноўка гэтай камедыі трымаецца на віртуознасці звонкага абмену з’едлівасцямі двух галоўных герояў.

Эмацыйна праўдзівай дынаміке пачуццяў Бенедыкта і Беатрычэ Шэкспір ​​супрацьпастаўляе поўную хітрыні і запалу гісторыю кахання другарадных герояў – Клаўдзіа і Гера. Сваёй працай з акцёрамі рэжысёр Хэрын дакладна дае зразумець: адных персанажаў Шэкспір ​​ляпіў з мяса і крыві, іншых – з ваты, кардона і іншай бутафорыі. Блізкасць галоўных герояў да рэальнасці падкрэслівае і пацешная сцэна, у якой Беатрычэ кажа свае рэплікі, трымаючы за руку гледача, які стаяў у партэры. Яшчэ большай прыземленым дадае лонданская надвор’е, якая прымусіла гледачоў прыйсці ў тэатр у плашчах: у рэканструяваным «Глобусе», як і ў арыгінальным, абышліся без даху над партэрам.