«Анегін» – бездакорны ўзор жанру «сюжэтны балет» і вельмі прыгожая касцюмная пастаноўка. Гледачамі са ўсяго свету «Анегін» любім за шчырасць і эмацыйнасць, за неверагодную вынаходлівасць танцаў, за тое, як па-сапраўднаму адклікаецца ў гледачах гісторыя кахання, несупадзенняў, трагічных памылак і сілы чыстай душы.

Дзіўна, што да пушкінскага «Яўгенія Анегіна» сусветны балет звярнуўся толькі ў XX стагоддзі. Рамантычная гісторыя пра неўзаемнае каханне і шчасце, якое «было так магчыма і так блізка», здаецца, проста створана для танцавальнай сцэны. І першым гэта зразумеў брытанскі харэограф Джон Крэнка. Джон Крэнка – асоба легендарная, адзін з тройкі галоўных брытанскіх харэографаў, нароўні з Макміланам і Аштонам, мастацкі кіраўнік Штутгарцкага балета на цягу вялікай колькасці год, які зрабіў гэты балет сусветна знакамітым, аўтар мноства пастановак, якія ідуць на галоўных сцэнах свету. І чалавек, які падарыў свету балетнага Анегіна.

Крэнк быў запрошаны паставіць танцы для оперы «Яўген Анегін» у лонданскім Сэдлерс Уэлс – і закахаўся ў Пушкінскую гісторыю назаўсёды. У выніку з’явіўся балет на музыку Чайкоўскага (ні такту з оперы ў ім няма!), Рашуча не прэтэндуючы на ​​званне «энцыклапедыя рускага жыцця», але ён стаў, тым не менш, сапраўдным дарам генію Пушкіна і неверагодна трапяткім тлумачэннем ў каханні яго гераіні.

Спектакль Крэнка – пра каханне. Пра каханне светлае і чыстае, пра каханне няшчаснае і шчаслівае, каханее непадзеленае, каханне-страсць і каханне-вернасць. Кажуць: калі б Крэнк паставіў у сваім жыцці толькі адзіны балетны фрагмент – апошні дуэт-размову Таццяны і Анегіна, ён ужо назаўжды быў бы прылічаны да ліку геніяў.