Утаймаванне незалежна думаючай і вольналбівай жанчыны – менавіта такіх раней называлі свавольнымі – ёсць занятак бессэнсоўны і шкодны. Выпускнік Оксфарда, рэжысёр Тобі Фроў, які ставіў Пінтэра, Бэкета, Стопарда і МакДону, разумее ўсю несучасную абсурднасць падобнага пачынанні – і ўсю яго неўвядальную распаўсюджанасць. Менавіта гэтая жыццёвасць самай злая да жанчын камедыі Шэкспіра, шмат у чым, у адказе за яе «народнасць» і папулярнасць.

Са славутай «народнасцю» п’есы глядач сутыкаецца яшчэ на падыходзе да «Глобуса» – у вобразе п’янага вдрабадан медніка Слая, якога рэжысёр Фроў дасціпна ўбраў ў цішотку фаната зборнай Англіі па футболе. Гэты пралог адсылае да іншага знакамітай «Утаймавання» – пастаноўцы Каралеўскай Шэкспіраўскай кампаніі 1978 гады, у якой рэжысёр Майкл Багданаў прымусіў Джонатана Прайса шакаваць публіку п’янымі эскападамі і разбураць дэкарацыі на сцэне. Сорак гадоў таму узрушаныя гледачы падскоквалі з месцаў і беглі тэлефанаваць у паліцыю; спрактыкаваная публіка нашага часу толькі пасмейваецца над паддатыя мужаланам.