Сацыяльнае становішча, жыццёвыя прынцыпы, розніца ва ўзросце, няўдалы раман у мінулым – гэтую дзіўную пару многае падзяляе. За дзве гадзіны напружанай размовы ў адным пакоі ім прыйдзецца разабрацца, ці ёсць у іх яшчэ што-небудзь агульнае.

Тым, каму вядомы вытанчаны і выразны брытанскі акцёр Біл Наі, не патрэбныя дадатковыя прычыны, каб пайсці паглядзець спектакль з яго ўдзелам. Падобны довад падзейнічае і на прыхільнікаў Кэры Маліган, якую ўжо не называюць не “ўзыходзячай”, а сапраўнай зоркай экрана.

А ўжо калі гаворка ідзе пра камерную пастаноўку для гэтых дваіх (дзеянне адбываецца ў адным пакоі ў небагатай кватэры ва Усходнім Лондане), у якой Кэры і Біл гуляюць вельмі нечаканую пару палюбоўнікаў (у мінулым) і непрымірымых (амаль) у сваіх жыццёвых прынцыпах супернікаў у сучаснасці… Тут не павінна застацца сумневаў, што гледачоў чакае асалода ад філіграннага акцёрскага майстэрства і амерыканскіх горках эмоцый.

Прэм’ера п’есы заслужанага брытанскага драматурга Дэвіда Хэа «Верхняе святло» адбылася ў 1995 годзе, ўвянчалася шэрагам узнагарод, а ўжо ў 1997 годзе роля ад Майкла Гэмбона перайшла да Біла Найі. Аднаўляючы п’есу ў 2014 годзе, Хэа настойваў на вяртанні менавіта Найі, хоць бачыць яго ў рамантычным амплуа трохі нечакана.

Рамантыка і гумар прабіваюцца скрозь старанна прапісаны сацыялістам Хэа канфлікт паміж ідэалісткай Кірай Холліс, якая адмовілася ад прывілеяў upper-middle класа і цяпер працуе ў школе для цяжкіх дзяцей, і Томам Седжантам, паспяховым рэстаратарам (у вобраза ёсць цалкам рэальны прататып – сэр Тэрэнс Конран, якому мы абавязаны з’яўленнем лонданскага Музея дызайну). Два гэтых свету, – свет паспяховых, уплывовых, знакамітых, і свет сацыяльных служачых са спальных раёнаў, – ужо сутыкнуліся ўпершыню шмат гадоў таму, калі супрацоўніца офіса Сёджанта Кіра стала яго палюбоўніцай. Цяпер, пасля смерці жонкі, Тым прыязджае ў бянтэжачае жыллё Кіры, каб…

Вось менавіта высвятленню, навошта вярнуўся Том, чаго яму не хапае ў яго зайздросным ладзе жыцця, што ён стукаецца ў дзверы Кіры, каб расхаджваць па цеснай кухні, карцінна размахваць рукамі, штурхаць крэслы, дэманстратыўна грэбліва дапамагаць рэзаць сыр для вячэры, выліваць тоны сарказму адносна ладу жыцця і думак былой каханай, і прысвечана дзве гадзіны дзеяння п’есы.

Кіра парыруе нападкі Тома з уразлівай гонарам і ўнутраным годнасцю чалавека, які асуджаны быць вечна недаацэненым і незразуметым, зачыненым ў шкляным акварыуме асобнага класа людзей, які па невядомых прычынах лічыцца «ніжэйшым». У іх абмене рэплікамі, дакладным, як у тэнісным матчы, нечакана нараджаецца адчуванне, што нягледзячы на знешнюю непрымірымасць, яны не могуць жыць адзін без аднаго.

Апраўляюць гэты гарачы сацыяльна-любоўны дыялог кранальныя сцэны з праблемным сынам Тома, 18-гадовым Эдвардам (Мэцью Бірд), тлумачачы і дапаўняючы ўсё, што адбываецца.

Вянчае пастаноўку вытанчаная праца са святлом, якое то згасае, то ярка асвятляе ўсе вакол, – як гэта і павінна быць уласціва верхняга святла.